Ömer Murat

Büyükelçi Nahit D’nin keyfi iyice kaçmıştı. Görev yaptığı Batılı ülke olan Aragonya Meclisi’ndeki Türkiye dostluk grubu başkanı K.L. bir gazeteye verdiği mülakatta Türk Başbakanı yerden yere vurmuştu. Bakanlıktan acil kayıtlı bir telgraf gelmesi çok uzun sürmemiş ve Büyükelçiden “ K.L. ile temas ederek duyduğumuz hayal kırıklığı ve kızgınlığı en net şekilde dile getirmesi ve açıklamalarını derhal geri çekmesini beklediğimizi bildirmesi ” istenmişti.  Bakanlık üst düzey görevlerinden birine talip olan ve bunun için ciddi kulis faaliyetleri yürüten Nahit D bu talihsiz hadisenin hükümetin gözüne girmek için o güne değin harcadığı onca emeği heba etmesinden endişe ediyor ve telgrafın gereğini en iyi şekilde yerine getirmeyi çok önemsiyordu. Fakat bu biraz onun için müşkülâtlı bir iş olacak ve tüm hünerlerini ortaya koyması gerekecekti. Şöyle ki Büyükelçi, başta K.L. olmak üzere görüştüğü Aragonyalı yetkililere kendisi hakkında bambaşka bir imaj vermişti: Türkiye’deki İslamcı hüküm...

Büyükelçi G.A. erken gelen emekliliğinin keyfini yaşıyordu. Otuz küsur yıllık diplomatlık geçmişinin Büyükelçilik makamıyla taçlanmayacağından çok korkmuş, ama dostlarının büyük himmetleri sonucu, görece gelişmiş bir ülke olan Baragonya sefaretliğine atanmayı bilmişti. Burada her şey onun hayal ettiğinden bile daha güzeldi, adeta kendisini bir cennette yaşıyor gibi hissediyordu. Öncelikle Baragonya’da fazla vatandaş yoktu, daha da iyisi ise Türklerin çoğunun sefaretin bulunduğu başkentte değil, ülkenin ekonomik merkezi olan başka bir şehirde yaşıyor oluşuydu. Başkentte yaşayan Türklerin sayısı bir elin parmaklarını geçmiyordu. Tabiatıyla bu da iş yükünü oldukça azaltıyordu. Tanrı yüzüne gülmüş, “en az doksan yaşına kadar süreceğini planladığı” emeklilik yaşamına bu "ballı" tayinle önceden girivermişti. Bu günlere kolay gelmemişti. Ömrünün tam kırk yılını, kapalı odalarda ne dediklerini anlamak için kafa patlattığı kriptolarla cebelleşerek, nice ekzantrik amirlerin kahrını çek...